Ubud Bangma Style
Door: Erna
14 Mei 2013 | Indonesië, Ubud
4 dagen geleden arriverenden we in Ubud. Jolien sprak al dagen vol passie over dit stadje dat bekend staat als een artistiek hoogte punt van bali vol leuk café's, restaurants, winkeltjes te midden van de rijstveleden (sawa's). Maar als iemand je zoveel moois verteld met twinkelingen in de ogen en het omschrijft als haar thuis in bali, dan kan dat toch alleen maar tegen vallen? Niets was minder waar.
Alleen al tijdens de rit van Sanur naar Ubud (met 2 taxi busjes om de hoevelheid bagage aan te kunnen van de bangma vrouwen) merkte ik op dat dit 'het' bali was wat ik voor ogen had. Vol groen, kronkelende wegen en overal tempels, warungs, volbepakte scooters en sawa's.
En ja hoor, zoals Jolien al voospeld had werd ik meteen de eerste dag verliefd. Niet op Ubud. Niet op een Australische backpacker. Nee niet eens op een paar schoenen. Maar op een schilderij. Tijdens onze eerste Ubud lunch in Savannah Moon verloor ik mij hart aan een schilderij van Parnata. Maar ubud lonkte. De stad van de schilderskunst. En dus begon de jacht, naar iets wat mijn hart nog meer kon verwarmen.
Na een heerlijk diner bij de welbekende Three Monkeys heb ik mijn aapje mee naar onze cottage genomen. Tijd voor bed. Want de volgende ochtend zou ons ontbijt om 08:30 op onze verranda worden geserveerd om vervolgens met zijn allen de heilige baden van Tirta Empul te bezoeken.
En wat een beleving was dat. Alleen al de heenreis was de moeite waard, maar op plaats van bestemmining bleken alle mooie woorden van mem niet gelogen. Wat een ervaring, wat een indrukken. Met de sarongs om onze heupen gedraaid gingen we allemaal ons eigen weg bij dit enorme baden comlex. Tobias raakte verzot op de enorme visvijver terwijl ik erg onder de indruk was van de hoeveelheid opgestapelde offermandjes die echt in alle gaten en hoeken terug te vinden waren.
Maar zondag was ook Moederdag en dat mag je in het paradijs ook niet overslaan en dus moesten we WEER uit eten. Wat vervelend zeg :-) vervolgens hebben we mem getrakteerd op een Janger Dance voorstelling in het Lotus Theater. Al vraag ik me ernstig af wie meer genoot. Tobias of mem. Tobias heeft bijna 2 uur lang meegeklapt en gewiegd, andere momenten was hij ademloos.
De dag die hier op volgde bracht 39 graden! Een zware beproeving voor ons allen. Voor heit en de andere meiden omdat deze een downhill fietstocht van 40km op het programma hadden. Mem en mijn uitdaging zat in het beheersen van Tobias in het beroemde Monkey Forrest. Want ze zien er zo schattig uit, die aapjes, maar zijn ow zo ondeugend. Mem heeft dat in volle gloren mogen ondervinden toen een volwassen mannetje makaak besloot op haar hoofd te gaan zitten en haar onderweg naar boven ontdeed van vrijwel al haar bovenkleding. Een genot voor mijn oog, maar mem vond het geloof ik iets minder vermakelijk. Tobias had dolle pret. Vooraltoen de apen bommetjes gingen doen in de fontijn en ons een lesje onderwater zwemmen gaven.
Na deze enerverende dag hadden we allemaal behoefte aan wat rust en hebben daar allen onze eigen invulling aan gegeven. Ik ben samen met heit& mem een hapje gaan eten bij het restaurant waar zij jaren geleden geleden hun eerste Ubud ervaring hebben opgedaan. Uitkijkend over een ravijn met daarin een kabbelentje beekje, hebben we in alle rust genoten van een goed gas wijn en een heerlijke maaltijd. Dit alles mogelijk gemaakt door de 3 fantastische serveersters van Murnu's Warung die bij aankomst Tobias meteen adopteerden en hem hebben overladen met liefde en aandacht.
Vandaag hebben we met zijn allen een unieke ervaring mogen beleven. De prins van Ubud, zoon van de laatste koning van dit vroegere ow zo belangrijke koninkrijk(je) werd gecremereerd en dit werd feestelijk gevierd door de gehele gemeenschap. Na een maand van voorbereidingen stond iedereen te trappelen van spanning te wachten tot de enorme stoet zich zou verplaatsen van een koninklijk paleis naar het crematie altaar. In een toren van van minimaal 20 meter gedragen door 100den mannen zou het lichaam vervoeren van A naar B, om vervolgens in een stier gemaakt van bloemen en papier verbrand te worden. De stad broeide. Maar toen, toen brak de hemel open. Een ware moeson brak los. Volgens de inwoners waren dit de tranen vanuit de hemel ontstaan door het verlies van hun geliefde prins.
Wij Nederlanders zijn niet bang van een beetje regen, maar de balinezen waren minder gecharmeerd van alle natheid. De minuten lange drumsessies werden afgebroken. Er werd te vergeefs gewacht op droogte. En toen stormde de stoet voorbij. Maar er heerste geen frustratie of verdriet. Er werd gelachen van plezier. Slippers vlogen over straat, verloren door de dragers van de baar. En Marrit, Jollien en ik stonden te dansen in de regen. Niets mocht de pret niet drukken en inmiddels zitten we warm, voldaan en opgedroogd op onze verranda te genieten van onze laatste avond met zijn allen. En ik, ik heb een extra grote glimlach. Want naast mij staat, goed ingepakt, mijn grote Ubud liefde: a happy Balinese girl. Liefde op het eerste gezicht is immers onweerstaanbaar.
Liefs uit Ubud.
Alleen al tijdens de rit van Sanur naar Ubud (met 2 taxi busjes om de hoevelheid bagage aan te kunnen van de bangma vrouwen) merkte ik op dat dit 'het' bali was wat ik voor ogen had. Vol groen, kronkelende wegen en overal tempels, warungs, volbepakte scooters en sawa's.
En ja hoor, zoals Jolien al voospeld had werd ik meteen de eerste dag verliefd. Niet op Ubud. Niet op een Australische backpacker. Nee niet eens op een paar schoenen. Maar op een schilderij. Tijdens onze eerste Ubud lunch in Savannah Moon verloor ik mij hart aan een schilderij van Parnata. Maar ubud lonkte. De stad van de schilderskunst. En dus begon de jacht, naar iets wat mijn hart nog meer kon verwarmen.
Na een heerlijk diner bij de welbekende Three Monkeys heb ik mijn aapje mee naar onze cottage genomen. Tijd voor bed. Want de volgende ochtend zou ons ontbijt om 08:30 op onze verranda worden geserveerd om vervolgens met zijn allen de heilige baden van Tirta Empul te bezoeken.
En wat een beleving was dat. Alleen al de heenreis was de moeite waard, maar op plaats van bestemmining bleken alle mooie woorden van mem niet gelogen. Wat een ervaring, wat een indrukken. Met de sarongs om onze heupen gedraaid gingen we allemaal ons eigen weg bij dit enorme baden comlex. Tobias raakte verzot op de enorme visvijver terwijl ik erg onder de indruk was van de hoeveelheid opgestapelde offermandjes die echt in alle gaten en hoeken terug te vinden waren.
Maar zondag was ook Moederdag en dat mag je in het paradijs ook niet overslaan en dus moesten we WEER uit eten. Wat vervelend zeg :-) vervolgens hebben we mem getrakteerd op een Janger Dance voorstelling in het Lotus Theater. Al vraag ik me ernstig af wie meer genoot. Tobias of mem. Tobias heeft bijna 2 uur lang meegeklapt en gewiegd, andere momenten was hij ademloos.
De dag die hier op volgde bracht 39 graden! Een zware beproeving voor ons allen. Voor heit en de andere meiden omdat deze een downhill fietstocht van 40km op het programma hadden. Mem en mijn uitdaging zat in het beheersen van Tobias in het beroemde Monkey Forrest. Want ze zien er zo schattig uit, die aapjes, maar zijn ow zo ondeugend. Mem heeft dat in volle gloren mogen ondervinden toen een volwassen mannetje makaak besloot op haar hoofd te gaan zitten en haar onderweg naar boven ontdeed van vrijwel al haar bovenkleding. Een genot voor mijn oog, maar mem vond het geloof ik iets minder vermakelijk. Tobias had dolle pret. Vooraltoen de apen bommetjes gingen doen in de fontijn en ons een lesje onderwater zwemmen gaven.
Na deze enerverende dag hadden we allemaal behoefte aan wat rust en hebben daar allen onze eigen invulling aan gegeven. Ik ben samen met heit& mem een hapje gaan eten bij het restaurant waar zij jaren geleden geleden hun eerste Ubud ervaring hebben opgedaan. Uitkijkend over een ravijn met daarin een kabbelentje beekje, hebben we in alle rust genoten van een goed gas wijn en een heerlijke maaltijd. Dit alles mogelijk gemaakt door de 3 fantastische serveersters van Murnu's Warung die bij aankomst Tobias meteen adopteerden en hem hebben overladen met liefde en aandacht.
Vandaag hebben we met zijn allen een unieke ervaring mogen beleven. De prins van Ubud, zoon van de laatste koning van dit vroegere ow zo belangrijke koninkrijk(je) werd gecremereerd en dit werd feestelijk gevierd door de gehele gemeenschap. Na een maand van voorbereidingen stond iedereen te trappelen van spanning te wachten tot de enorme stoet zich zou verplaatsen van een koninklijk paleis naar het crematie altaar. In een toren van van minimaal 20 meter gedragen door 100den mannen zou het lichaam vervoeren van A naar B, om vervolgens in een stier gemaakt van bloemen en papier verbrand te worden. De stad broeide. Maar toen, toen brak de hemel open. Een ware moeson brak los. Volgens de inwoners waren dit de tranen vanuit de hemel ontstaan door het verlies van hun geliefde prins.
Wij Nederlanders zijn niet bang van een beetje regen, maar de balinezen waren minder gecharmeerd van alle natheid. De minuten lange drumsessies werden afgebroken. Er werd te vergeefs gewacht op droogte. En toen stormde de stoet voorbij. Maar er heerste geen frustratie of verdriet. Er werd gelachen van plezier. Slippers vlogen over straat, verloren door de dragers van de baar. En Marrit, Jollien en ik stonden te dansen in de regen. Niets mocht de pret niet drukken en inmiddels zitten we warm, voldaan en opgedroogd op onze verranda te genieten van onze laatste avond met zijn allen. En ik, ik heb een extra grote glimlach. Want naast mij staat, goed ingepakt, mijn grote Ubud liefde: a happy Balinese girl. Liefde op het eerste gezicht is immers onweerstaanbaar.
Liefs uit Ubud.
-
14 Mei 2013 - 21:47
Carmela:
Leukkkkkk!!! Ik zat net naar mijn fotoalbums te kijken en het was niet Ubud waar ik het over had. Daar heb ik zulke mooie foto's genomen, kan nooit dat ik me daar een moment verveeld heb. Heb genoten van je verhaal schat, volgens mij vermaken jullie zich uitstekend en dat is niet meer dan logisch én verdiend! Blijf vooral doorgenieten en vergeet niet een stukje Bali mee terug te nemen <3 LIEFDE voor jullie allemaal! X -
14 Mei 2013 - 22:16
Dita:
Wat zit ik te genieten van jullie belevenissen! Hier (lees camping Sneek) is het koud, nat en af en toe even de zon (jippie!). s'avonds in de voortent 14 graden......en voorlopig wordt het niet veel beter....
Duzzzzz...GENIET!!! Liefs van Dita & Yolanda -
15 Mei 2013 - 13:21
Inge De Haan:
Erna wat verwoordt je je belevenissen top!
Je kunt wel columnist worden .Wij hebben ook last van tropische regenbuien!!!!
Blijf genieten allemaal.
XX uit Aldehaske -
15 Mei 2013 - 21:04
Cor En Lida:
Hallo Daar
Wij genieten hier van jullie verhalen en foto's, Wat een belevenis. Daar moeten we het mee doen. Ons weer wat beter zou worden, (dacht ik) is totaal de kluts kwijt wind regen koud 15 graden. In onze gedachten doen wij er 20 graden bij en genieten met jullie mee.
Groetjes liefs Cor en Lida -
17 Mei 2013 - 21:12
Wil:
Lieve mensen,
Heerlijk,heerlijk,heerlijk daar!
Een goede raad van mij.Er is daar vast wel een medicijnman die een zonnecel bij jullie wil implanteren.
Voor thuis!
Bij mij staat de kachel op 21 graden en er is soms een buitje wat de hele dag duurt en in de nacht niet stopt.
Maar ik leef met jullie mee en heb het daardoor toch inwendig warm.
Geniet lekker verder en ik geniet mee.Groetjes en dikke kus van mij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
